İnternette öylesine dolaşırken rastladım ona. Genç, gepegenç bir delikanlı o, daha 17’sinde. İçinden geçenleri öylesine dupduru aktarmış ki sözcüklere, öylesine haykırmış ki isyanını insanoğluna, oturduğum koltuğa mıhlandım kaldım, kocaman açılmış gözlerimle…
17 yaşında bir çocuğa bu dizeleri yazdıran nasıl bir ruh hali olabilir? Gezip tozması, eğlenmesi, yaşıtlarıyla sinemaya, tiyatroya, müzik konserlerine gitmesi, onu bulutlar üstünde gezdirecek aşklar yaşaması gereken bir yaşta bu denli büyük bir karamsarlığa onu sürükleyen ne?
Yanıt çok açık değil mi? Çocuklarımız geleceklerinden endişe ediyorlar, belirsizlik onları yıldırıyor, hayatlarından bezdiriyor. Yaşamlarının bu en güzel çağında karanlık bir odada bir ekran onlara arkadaşlık ediyor. İçlerine kapanıyorlar, insanlardan uzaklaşıyorlar…
İnsan öğüten bir dişli çarkın kurbanı olmamak için direniyorlar ancak sistemin kalın pazulu kolları karşısında çabuk dağılıyorlar…
Berkay insanoğluyla dertleşiyor adeta, bunların nedenini soruyor. Kimselerin onları ciddiye almaması ne kadar korkunç değil mi? Yanyana bir kaç sözcük onlar aslında ama bir araya geldiklerinde insanı nasıl da kamyon çarpmışa çeviriyorlar değil mi?
Berkay milyonlarcasının sözcüsü olmuş, onun o güzel kalbi biraz ıstırap dolu, biraz acı ama en çok endişe…
“Her şey güzel olacak” sadece dudaklarda kuru bir gülümseme bırakan bir temenni mi?
Yarınlar gerçekten de bugünümüzden daha mı iyi olacak?
Berkay sorguluyor…
Ona yardım edememenin ezikliği içinde onun isyanını, onun sitemlerini yayınlayabiliyorum yalnızca…
Yapabileceğim sadece bu…
N’AAPSIN İNSANOĞLU
Bilmiyorum evet evet.. bilmiyorum
Benim senin çoğumuzun felaketi bu belirsizlik
Erkendir belki düşünmek bunları, durduramıyorum…
Mutlu olsam kendime yakıştıramıyorum,
Üzgün olsam acımda nefes alamıyorum,
Hiçbiri yakışmıyor bana göremiyorum bunu.
Günün sonunda o soğuk yatağa geri dönmekten başka elimden gelen bir şey yok
Günümüz sessizleşti, iyice gömüldük bu ekranlara delice
Vardı hazzı doğrudur,
N’apsın insanoğlu yaşamın durgunluğunu; bir an uğruna dalıyor rüyalarına,
Kurtulurum düşüncesi ile
Konuşmak istedim, çok konuşmak…
Ben de kapıldım bu koşuya
Neden sessizsin dediler, neden konuşmuyorsun
Konuşurken hiç dinlendim mi ki!
Hiç dikkate alındı mı söylediklerim?
Ciddiye alındı mı, bir kez olsun yüzüme baktın mı ben anlatırken
Utanırım şimdi evet konuşurken
Utandırdınız çok öncelerden
Ne yapsın insanoğlu…
Berkay Aytuğ ASAR
Antalya – Türkiye
Merhaba, bende üniversiteye hazırlanıyorm ve benzer duygular içindeyim. Berkay agzina saglik. yalniz degilim bunu anladim. bu siteyi seviyorum, sagolsun admin her zaman guzel eserler yayinliyor burada. Berkay aşacagiz umarim bunlari
umutsuzsan cok zor duseltmek herseyi. ben cokumutsuzum. herşey koyüy gidiyor.biz noolacaz nasil yasayacaz iş bulabilecekmiyiz. bana bunları hatirlatti bu siir. yapilabilecekde pekbişe yokgibi
Berkay’ cığım ben de senin yaşlarında iken yazdıklarına benzer duygular içindeydim. Kendimi kimseye anlatamıyorum, beni anlamıyorlar, önemsemiyorlar gibi geliyordu. Öyle güzel anlatmışsın ki durumu, adeta fotoğrafını çekmişsin. Ama biliyorum ki fotoğrafları bir albüme koyarsın, onlar orada durur ve zamanla unutulur. Arada bir alıp bakarsın, hatırlarsın o fotoğrafın çekildiği günü. Yüzüne bir tebessüm konar. Hatırlarsın. Çünkü zaman hızla akıp gider, giderken de herşeyi değiştirerek, dönüştürerek gider. Aynı kalmaz şeyler, başkalaşır. Yaşadıklarımız, okuduklarımız, izlediklerimiz, kısaca tüm birikimlerimiz bizi değiştirir.
İnanıyorum ki sen de zaman içinde hayatın daha farklı yanlarını göreceksin, yaş aldıkça duygu ve düşünce dünyan zenginlesecek. Biraz daha iyimserlik, daha az bilgisayar, dostluklar kurmak, doğayla başbaşa olmak, sokak hayvanlarına ilgi göstermek, korumak ( belki yapıyorsun bilemiyorum), ruhumuza iyi gelen şeyler. Ama kalemin kuvvetli, ifadelerin güzel, kitap okuyarak daha da geliştirebilirsin. İçten sevgiler.
neredeyse ayni sorunlarla karsi karsiyayiz bizler bence kurbaniz emperyalizm bizimle oynuyor cozumu yok gibi bu düzen degismedikce cozum yok sen ne yazarsan taz kimse seni duymas
Okumaya basladigimda sanki beni anlatior dedim bizler kayip bir nesiliz. kimsenin dinlemedigi kimsenin dikkate almadigi. naapsin insanoglu katilmi olsun tokatmi atsin kendini dinletmek icin…
Çok güzel, çok duygulu, ama bir o kadar da ümitsiz… oysa bizim umuda ihtiyacımız var. Bir şeyleri değiştirmek için önce umut etmek gerekiyor. Sakın umudunu yitirme çocuk. Her şey güzel olacak demiyorum ancak, her şeyi güzel yapabilmek için gereken enerji, direniş ve akıl bizde diyorum. Sevgiyle, umutla, direnişle kal
bende universiteye hazirlaniyorum ama amacim bir an önce Avrupa mı olur abd mi olur bir yere kapılanmak. Bu umutsuzluk kemiriyor benide bir kurt gibi
Yorum yazan herkese teşekkür ederim, hepsini teker teker okudum ve dikkate alacağım.
Teşekkürler…
bu kadar umutsuz olmaya gerek yok dostum. tarafini belli et ve sokaga çik sen de. seni duymuyorlarsa bagir ve duyur kendini. pisirik pisirik bir koseye sinme. o daha cok acitiyor ve icin icin seni yiyor.