Hayatımda beni etkileyen çok şiir olmuştur.  35 Yaş, Han Duvarları, Ben Sana Mecburum, Dönülmez Akşamın Ufkundayız… Ama Çanakkale Şehitleri için Mehmet Akif ERSOY tarafından yazılmış şiir benim için herhangi bir yapıt, herhangi bir güzel sanat eseri değildir. O bir başyapıttır. Hiçbir zaman o kutsal sözcüklerin birleşimi bu büyülü dizeleri hıçkıra hıçkıra ağlamadan sonuna dek okuyamadım.

Bugün, azıp hortlayan PKK terörüne 6 evladımızı şehit verdik yine. Ben artık tv ekranlarında canından can gitmiş anaların, kardeşlerin, karıların, babaların o canhıraş feryatlarını seyredemiyorum.  Kinim , nefretim gün be gün artıyor ha artıyor…

VE HAYKIRIYORUM ARTIK DAĞ TEPE DUYSUN SESİMİ DİYE…

BURAYA BAKIN EY İNSANLIK DÜŞMANI ŞEREFSİZLER!

BİZ TÜRK ULUSUYUZ…

TÜRK BUDUNUYUZ…

BİLİNSİN Kİ ÇOCUKLARIMIZIN ŞEHADET MERTEBESİNE ULAŞMASI BİZİM İÇİN MERTEBELERİN EN YÜCESİDİR…

BİZ, NE KADAR ÇOK ÖLSEK O KADAR ÇOK ÇOĞALIRIZ…

BİZİM SABRIMIZ TAŞ ÇATLATIR…

TEVEKKÜLÜMÜZ SONSUZDUR…

AMA TÜRK’ÜN SABRI TAŞTI MI,

KAFASI ATTI MI BİR

KORKUN DERİM EY KAHBE PKK’LILAR!

NE SEN DURABİLİRSİN ONUN KARŞISINDA NE DE 7 DÜVEL…

TARİHE BİR BAK, BUNUN BİNLERCE ÖRNEĞİNİ GÖRECEKSİN…

O ŞİMDİ SIRTINI SIVAZLAYAN ŞEREFSİZ ABD BUNU ÇOK İYİ BİLİR…

AMA HÂLÂ UMURSAMAZSAN BU LAFIMI,

ARKANDAKİ SİNSİ SAHİPLERİNE GÜVENİP

HÂLÂ DİKKATE ALMAZSAN

E O ZAMAN VAY HALİNE BE PKK KÖPEĞİ!

VAY HALİNE Kİ VAY VAY VAY!

Çanakkale Şehitlerine

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi.
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya-
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde-gösterdiği vahşetle ‘bu: bir Avrupalı’
Dedirir-Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünyâ, yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakikat mahşer.
Yedi iklimi cihânın duruyor karşında,
Avusturalya’yla beraber bakıyorsun: Kanada!
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk:
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ…
Hani, tâuna da züldür bu rezil istilâ!
Ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefil,
Kustu Mehmedciğin aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz…
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
Sonra mel’undaki tahribe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.

Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
Beriden zelzeleler kaldırıyor a’mâkı;
Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;
Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.
Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,
Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam.
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkaaz-ı beşer…
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
Boşanır sırtlara vâdilere, sağnak sağnak.
Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.
Veriyor yangını, durmuş da açık sinelere,
Sürü halinde gezerken sayısız teyyâre.
Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler…
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler!
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;
Alınır kal’â mı göğsündeki kat kat iman?
Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?
Çünkü te’sis-i İlahi o metin istihkâm.

Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler,
Beşerin azmini tevkif edemez sun’-i beşer;
Bu göğüslerse Hudâ’nın ebedi serhaddi;
‘O benim sun’-i bedi’im, onu çiğnetme’ dedi.
Asım’ın nesli…diyordum ya…nesilmiş gerçek:
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek.
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar…
O, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın?
‘Gömelim gel seni tarihe’ desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb…
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
‘Bu, taşındır’ diyerek Kâ’be’yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ’yı uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana…
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.
Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini,
Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin’i,
Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayran…
Sen ki, İslam’ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,
O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın;
Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın…Heyhât,
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât…
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.

Mehmet Akif Ersoy
02 Mayıs 2010 Samsun