İş yerim bir aralar Muammer Karaca Tiyatro Çıkmazı’ndaydı. Yani İstiklâl Caddesinde. Yıl 1992-3 falan… Memuriyetin o sıkıcı mesai saatlerinin ilk diliminin sonlandığı öğle tatilinde Cadde’nin kalabalığına karışmıştım yine. Yanımda 2-3 kişi vardı, şimdi hatırlamıyorum bile kim olduklarını… Geyik yaparak yürüyorduk. Bir anda karşımda Macide Hanım’ı gördüm. Muhteşemdi… O kalabalığın içinde alabildiğine pırıl pırıldı… Sanki bambaşka bir dünyadan geliyordu…
Bir anda “Aaaa Macide TANIR” sözleri dökülüvermişti dudaklarımdan. Yanımdakiler anlamsız gözlerle bana baktılar. “Kim?” “O da kim be?”…
Nereden bileceklerdi ki Macide TANIR’ı. Hayatlarında gazetelerin spor sayfalarına göz atmaktan ve kahvehanelerde okey oynamaktan başka bir şey bilmeyen kişilerle yürüdüğüm için bir anda çok utandığımı hissettim. Hızla arkadaşlarımın yanından ayrılıp Macide Hanım’ın karşısına dikildim. “Merhaba efendim nasılsınız?” dedim heyecanla ve elini öptüm. Bir İstanbul hanımefendi edasıyla gülümsedi ve teşekkür etti. Gözlerinden okumuştum, onu tanımama çok sevinmişti.
Tüm konuşmamız 1 dk içinde bitmişti. Ve arkasından hayranlıkla öylece bakakalmıştım. Aman Allahım dublaj yaptığı filmlerden, dizilerden tanıdığım o benzersiz sesin sahibi işte bir kaç adım önümdeydi, sıradan bir insan gibi yürüyordu… Oysa o minnacık kadın aslında tiyatronun bir deviydi…
O anı hiç unutmuyorum. Çünkü onlar tiyatronun gerçek sahipleridir. Gerçek emekçileridir. Benim için asıl sanat, tiyatro yapmaktır. Sahnede bir hikâyeyi anlatmak, onu seyirciye aktarabilmektir. Bunu başaranlar işte o eli öpülesi tiyatro oyuncularıdır.
Sayın MacideTANIR bir rahatsızlık geçirmişti, şimdi bildiğim kadarıyla çok iyi. Ona uzun ve sağlıklı ömürler diliyorum. Değerlerimizi her zaman anmalı ve sevgimizi onlara göstermeliyiz. Sayın Macide TANIR, Türkiye’nin çok önemli bir değeridir. Onunla aynı zaman diliminde yaşamak bizler için çok büyük bir şanstır. Umarım bu şansın farkında olanların sayısı da zamanla artar ve gerçek sanat hak ettiği yere gelir.
Uğur GÖRGÜLÜ
07 Ocak 2012-Antalya
